IV. Beatrice

- Życz mi szczęścia! – krzyknęła do mnie Emma wybiegając z mieszkania. Za pół godziny miała swoją pierwszą rozmowę w agencji modelek. Wcześniej już wybierała się tam, żeby pokazać im swoje portfolio, ale powiedzieli, że oddzwonią i odezwali się dopiero po miesiącu, czyli wczoraj wieczorem. Emma była niesamowicie podekscytowana.

- Będę trzymać za ciebie kciuki – powiedziałam do zamkniętych drzwi, bo zanim się zorientowałam, zostałam sama w pokoju. Zaczęłam się zbierać do wyjścia, bo w studiu czekała mnie stresująca rozmowa z Beatrice i chciałam się tam powoli przejść spacerkiem. Tak też zrobiłam.

Do studia weszłam bez problemu, mimo, że nie miałam identyfikatora, jak poprzednio. One Direction już ćwiczyło na Sali, ale nie było z nimi ani Danielle, ani Beatrice. Pomachałam do nich na powitanie i podeszłam do Toma. Siedział przy konsoli i patrzył znudzony na chłopaków, więc uśmiechnął się do mnie szeroko, gdy zobaczył, że przyszłam. Pocałowałam go krótko na powitanie i stanęłam obok.

- Siadaj na kolanach – powiedział uśmiechając się. – Nie mamy więcej krzeseł.

Posłałam mu rozbawione spojrzenie.

- Gdzie jest Beatrice?

- Wyszła kilka minut temu.

- I już nie wróci? – ścisnęło mi się gardło. Przegapiłam swoją okazję?

- Nie. Pewnie zaraz przyjdzie, tylko coś musiała załatwić w innej Sali – powiedział Tom łapiąc delikatnie moją rękę. Nadal nie chciałam siadać mu na kolanach.

Chłopaki z One Direction skończyli śpiewać jakąś piosenkę i popatrzyli się po sobie. Korzystając z okazji, że Beatrice nie karze im ćwiczyć czegoś innego, rozsiedli się na podłodze i zaczęli o czymś rozmawiać między sobą. Gdy do Sali weszła wysoka kobieta, wstali szybko.

- Dzieciaki… - mruknęła na tyle głośno, żeby wszyscy usłyszeli, a potem odwróciła się w moją stronę i zawołała mnie ruchem dłoni. Potem wycelowała ostrzegawczo palcem w piosenkarzy. – Wy! Wy ćwiczycie Over Again, jasne? A my wracamy za pięć minut.

Wskazała dwoma palcami na swoje oczy, potem na chłopaków, powtórzyła ten gest kilka razy i wyszła z Sali ze mną. Słyszałam jeszcze jak Niall zaśmiał się, a potem zabrzmiała spokojna muzyka i chłopaki ustawili się obok siebie.

Poszłyśmy do małej Sali, która musiała być czymś w rodzaju palarni, albo saloniku. W każdym razie, stały tam dwie sofy, stolik do kawy i płatki telewizor w rogu pod sufitem. Usiadłyśmy na jednej z kanap, a Beatrice wyciągnęła małe pudełeczko ze swojej torby. Przyjrzałam się mu zaciekawiona. Było owinięte w czerwony papier i spokojnie wieściło się w dwóch dłoniach.

- Słuchaj. Będę z tobą szczera – powiedziała, a ja już wiedziałam, że nie dostanę ten pracy. – Gdyby nie Danielle, nigdy bym nawet nie zastanawiała się nad przyjęciem cię… Ale naprawdę potrzebuje asystentki, a ty wydajesz się osobą godną zaufania. Chłopaki cię lubią i najwidoczniej wygadałaś nikomu, że jutro będą w klubie, bo nie znalazłam żadnych zdjęć w sieci z wczorajszego wieczora…

A więc to był test! A ja myślałam, że oni mnie polubili… Rozczarowanie wymalowało się na mojej twarzy w ciągu sekundy.

- Nie żebym to zaplanowała! – dodała Beatrice – O waszym wyjściu dowiedziałam się dopiero dzisiaj. Ale dzięki temu udowodniłaś przy okazji, że można ci zaufać. To jest dla ciebie. – Beatrice podała mi pudełko i patrzyła jak je otwieram. W środku leżał mały, ale dość gruby notes i najnowszy iphone. Popatrzyłam na to zdezorientowana. Czy ona chciała, żebym to komuś przekazała? Chyba nie dała mi właśnie telefonu?

- To… dla mnie? – zapytałam, mając nadzieję, że nie robię z siebie głupka.

- Oczywiście – powiedziała Beatrice uśmiechnięta. – Ale używasz tego tylko w sprawach służbowych. Oto twoje zadania: Masz odbierać każdy, podkreślam k a ż d y telefon, nieważne o której godzinie by zadzwonił. Jasne? – kiwnęłam głową posłusznie, wciąż zszokowana. – I zapisujesz wszystko w dzienniku – położyła dłoń na notesie na moich kolanach i popatrzyła mi w oczy, żeby sprawdzić, czy zrozumiałam. – Będą do ciebie dzwonić, żeby umówić się na wywiady, sesje, koncerty, wizyty. Wszystko zapisujesz i informujesz rozmówcę, że oddzwonisz, żeby potwierdzić termin. I teraz słuchaj. W każdy piątek i wtorek przychodzisz do mojego biura, adres masz w notesie, i zdajesz mi raport z dziennika. Ok.? – mruknęłam ‘ok.’. – W te dni akurat jestem w swoim gabinecie, ale jeśli chcesz coś zostawić dla mnie możesz przychodzić przez cały tydzień i poprosić o to recepcjonistkę. Ale w piątek i wtorek masz być tak czy siak. Zawsze.

- Jasne – powiedziałam pewnym głosem, chociaż czułam, że ta kobieta miażdży mnie swoją osobowością.

- Do tego, musisz być gotowa na to, że czasami będziesz wyjeżdżać gdzieś z chłopakami zamiast mnie. To nie będą jakieś długie wyjazdy, co najwyżej kilka nocy, ale o tym powiadomię cię kilka dni wcześniej, żebyś się mogła przygotować. Wszystko zrozumiałaś?

- Tak – kiwnęłam głową.

- To dobrze – powiedziała Beatrice wypuszczając głośno powietrze. – Strasznie trudno mi zachować ton ostrej szefowej przez tak długi czas.

Zaśmiała się, a ja rozluźniłam się odrobinę.

- Świetnie to pani wychodziło.

 - Proszę cię, nikt nie zwraca się do mnie per ‘pani’. Jestem Beatrice.

- Ok., Beatrice. Jestem Ginny – powiedziałam uśmiechając się do kobiety. Teraz, kiedy wiedziałam już, że dostałam tę pracę, mogłabym się uśmiechać nawet do Voldemorta.

- Ładne imię. Moja mama tak się nazywała – Beatrice podniosła się z kanapy i zrobiła krok w stronę drzwi. – Chcesz popatrzyć na resztę próby? Możliwe, że zamówimy pizze, czy coś…

- Nie, dziękuję. Wrócę do domu i… zapoznam się z nowym telefonem – pokazałam na iphona w mojej dłoni, jakby to była figurka starożytnego bożka.

- Aha, no tak! Zapomniałabym. Masz tam numery do wszystkich chłopaków z zespołu, więc jeśli zobaczę, że jakimś cudem wyszły one na światło dzienne, zabiję cię – powiedziała to bez mrugnięcia okiem, więc automatycznie poczułam się winna, mimo, że taka myśl nawet nie przeszła mi przez głowę. – Jest też numer do mnie, do studia, wytwórni płytowej i kilku ludzi z branży. Wiec wiesz… - nie dokończyła, ale nie było to konieczne. Zrozumiałam.

Wyszłyśmy na korytarz.

- Od marca chłopaki zaczynają trasę koncertową, więc jeśli do tego czasu się sprawdzisz, pojedziesz z nami – dodała jeszcze Beatrice, a potem weszła do Sali treningowej i usłyszałam jak krzyczy coś o pracowitych leniwcach. Wróciłam do domu.

Emma leżała na kanapie przed telewizorem i czytała jakąś książkę trzymając nogi na oparciu, a głowę zwisającą bezwładnie nad dywanem. Usiadłam na fotelu obok i odchrząknęłam. Blondynka usiadła normalnie i popatrzyła się na mnie z uśmiechem.

- Przyjęli mnie – powiedziała szczerząc się od ucha do ucha.

- Dostałam pracę – odpowiedziałam i obie przytuliłyśmy się śmiejąc jak szaleńcy.

- I zgadnij kogo spotkałam na mieście? – Emma zbliżyła twarz tak blisko mojej, że gdyby na jej twarzy widoczne były jakieś pory, to bym je zobaczyła. – Tą brunetkę z wczoraj. Eleanor! Wiesz którą, co nie? Rozpoznała mnie i przystanęła, żeby pogadać. Jest strasznie miła, szło za nią kilku paparazzi, ale ignorowała ich, więc starałam się robić to samo. Błysnęli nam po oczach fleszami i sobie poszli, chyba się rozczarowali, że nie jestem Louis’m. W każdym razie. Zaprosiłam ją dzisiaj do nas na babski wieczór. Powiedziała, że porozmawia też z Dan.

- Z Dan?

- Danielle – zaśmiała się Emma machając dłonią. – Dlatego kupiłam popcorn i znalazłam stare płyty z filmami. Coś sobie obejrzymy.

- W porządku – powiedziałam kładąc pudełko od Beatrice na stole. Uśmiechnęłam się widząc zaciekawione spojrzenie Emmy. – To do mojej pracy. Telefon i notes.

Emma wyciągnęła rzeczy z pudełka i zaczęła je przeglądać. Wzięłam od niej telefon i popatrzyłam na listę kontaktów. Rzeczywiście, było tutaj kilka naprawdę sławnych nazwisk. Emma wyciągnęła coś z notesu. Była to mała, prostokątna karteczka z moim imieniem i nazwiskiem oraz podpisem ‘Asystentka’.

- To chyba twój identyfikator – powiedziała Emma oglądając karteczkę. – Widzisz, ma tutaj takie coś… żeby powiesić to na szyi.

Zademonstrowała jak przeplata niewidzialną nitkę, przez dziurę w rogu wizytówki.

- Dobra. Zostaw to w notatniku, żebym wiedziała, gdzie tego szukać, jakby co.

Przez resztę popołudnia siedziałyśmy w salonie i gadałyśmy o zespole. Emma dużo pytała się o Harry’ego i wiedziałam, że coś się kroi. Jej popis na wczorajszej imprezie był niezapomniany, ale i tak miałam pewne wątpliwości.

O siódmej przyszły Eleanor i Danielle. Przyniosły ciastka, więc zrobiłyśmy kawę i usiadłyśmy w salonie, oglądając The Breakfast Club. Ja i El popłakałyśmy się na koniec i Emma stwierdziła, że nie ogląda już z nami żadnych filmów.

- Ten kujonek był nawet przystojny, co nie? – powiedziałam patrząc się na napisy końcowe.

- Czy ja wiem… w sumie, trochę do Nialla podobny – Danielle zrobiła śmieszną minę starając się sobie przypomnieć twarz aktora.

Zmarszczyłam brwi. Rzeczywiście. Niall był podobny…

- Kiedy będziesz mieć pierwszą sesję? – zapytała Danielle Emmę odstawiając pusty kubek po kawie. Telefon Eleanor zadzwonił, więc dziewczyna wyszła z pokoju, żeby go odebrać.

- Raczej nastawiam się na wybieg, więc nie wiem, czy będę mieć jakieś zlecenia od fotografa. Ale na razie mam czekać na telefon z agencji.

Danielle pokiwała głową. Eleanor wróciła uśmiechnięta.

- Lou? - zgadywała Danielle.

- Pojechał na miasto z Niallem i pytał się, czy mnie podwieźć stąd do domu.

- Już? Jest dopiero… - popatrzyłam na zegarem. Wskazywał na w pół do dwunastej. – Aha. Ok.

Eleanor zaśmiała się.

- Będą dopiero za jakieś dwadzieścia minut, więc możemy jeszcze spokojnie pogadać.

- A wy kiedy idziecie do pracy? – zagadnęła Emma.

- Ja zaczynam X Faktora od połowy września – powiedziała Danielle.

- A ja czekam na telefon z agencji tak jak ty – uśmiechnęła się Eleanor siadając na fotelu.

- Szczerze, nie spodziewałam się, że się dostanę. Nawet nie pomyślałam, co będzie ze szkołą… - Emma popatrzyła się w podłogę zamyślona.

- Jakoś to połączysz. Wiele dziewczyn studiuje i robi karierę. To ważne w tym zawodzie, bo młodą się jest tylko raz, a potem trzeba coś zrobić ze swoim życiem – powiedziała Eleanor uśmiechając się przyjaźnie, jak zawsze.

- Zróbmy sobie zdjęcie! – krzyknęła nagle Danielle. Przystałyśmy na jej propozycję i usiadłyśmy wszystkie obok siebie na kanapie. Danielle wycelowała w nas swoim telefonem. – Mogę to wstawić na twittera? – zapytała się, gdy wszystkie zgodziłyśmy się, że wyszłyśmy ‘całkiem znośnie’.

Danielle opublikowała zdjęcie akurat w momencie, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Jak mogłyśmy się spodziewać, był to Louis. Emma zaprosiła go do środka.

- Idziemy? – powiedział do El, obejmując ją uśmiechnięty. Brunetka pokiwała głową. – Danielle, ciebie też gdzieś podwieźć?

- W sumie. Jeśli to nie problem – Danielle podniosła się z kanapy i wyszła do przedpokoju po buty. Poszliśmy za nią.

- Dzięki, że wpadłyście – powiedziałam, gdy dziewczyny stały już gotowe do wyjścia. Lou niecierpliwił się w drzwiach.

- Nie ma sprawy, Ginny. Trzeba to będzie powtórzyć – uśmiechnęła się Danielle, a Eleanor kiwnęła głową. Przytuliłam je na pożegnanie, a potem pomachałam do Louis’ego.

- Jutro też przyjedziesz na próbę? – zapytał przepuszczając dziewczyny w drzwiach.

- Nie, jutro pracuje w domu – powiedziałam sięgając automatycznie do kieszeni w spodniach, gdzie trzymałam telefon. – Ale pewnie zobaczymy się niedługo.

Drzwi zamknęły się za naszymi gośćmi, a my wróciłyśmy do salonu, żeby posprzątać naczynia. Zostawiłyśmy je w zlewie, żeby umyć je następnego dnia i rozdzieliśmy się do swoich sypialni. Cały czas myślałam o tym, kiedy zadzwoni pierwszy telefon do Asystentki Menedżerki One Direction. Długa nazwa, powinnam ją jakoś skrócić… Zasnęłam w kilka minut.

 

____________

Rozdział dla Michelle. Enjoy!